Cahide Sonku, Selim İleri ve Sinema

Şöhret basamaklarını bir bir tırmanan, sinemamızın ilk kadın yönetmeni,starı, yapım şirketi sahibi olmuş, erkekleri çokça peşinden koşturmuş, her daim gündemden düşmemiş bir fenomen aslında çok konuşulmasa da.    
Birçok şöhrete doymuş insan gibi gazete manşetlerinde Cahide Sonku yapayalnız öldü diye not geçildi onun için ne yazıkk ki,  zamanının ağdalı filmlerinin aksine mutlu son ile noktalanmadı hayat...

“Beyoğlu’nun arka sokaklarında gördüm Cahide’yi. Yüzünün çizgileri hala incecik ama teni paralanmışçasına… Sağ elinde mavi ispirto şişesi vardı. Sol eliyle de dudakları arasında bekçi düdüğünü tutuyordu. Uzun uzadıya çaldı o düdüğü…”


    
Sinema beni hep korkuttu. Hep dedim ama, baştan değil, sonraları. Başlangıçta sadece büyülenmiştim. Sonra, çok sonra, insanların orada, film şeridinde, tek tek karelerde, sonra beyazperdede, sonra ekranda, çekim günündeki gibi kaldıklarını fark ettim. Hep öyle. Fotoğraftan daha korkunç. Fotoğraf hareket etmiyor, konuşamıyor. Fotoğraf duruk.

      Yukarıdaki fotoğraf değil, bir film karesi. Yaşarken ve yaşayarak intihar etmeyi seçmiş Cahide Sonku orada, film karesinde inanılmaz güzelliği ve gençliğiyle beliriyor. Mektup yazıyor. Önündeki kağıda yazmaya devam edecek, sahne sürdükçe yazmaya devam edecek.

Ya sonradan gördüğüm, yıpranmış, bilerek her şeyini yitirmeyi göze almış kadın? Cahide Sonku'yum ben demişti, telefon başında, Beyoğlu'nda bir eczanede, kumbaralı telefonun başında, Cahide Sonku'yum. Bir iki yıl sonra noktaladı. Başımı kaldırıp bakmıştım ve oydu. Bir iki yıl sonra ölüm haberini okudum.

      Oysa, görüyorsunuz, mektup yazıyor, dalgın, onu seyrettiğimizin bilincinde ama, seyredilmiyormuş gibi yapıyor. Yazı masası başında. Bütün gençliğiyle, bütün güzelliğiyle. Orada hep öyle kalacak...
selim ileri